Styl artystki jest rozpoznawalny od pierwszych sekund każdego jej filmu. Świetna animacja, miękka i rozpoznawalna kreska powoduje, że Marta Pajek to obecnie jedno z najbardziej rozpoznawalnych nazwisk polskiej animacji. Film „Snępowina”, który jest jej profesjonalnym debiutem, świetnie ukazuje motywy i cechy charakterystyczne, które znajdziemy też w innych filmach autorki. To studium psychologiczne głównej bohaterki, która nie może się odnaleźć w otaczającej rzeczywistości. Płyniemy przez rodzaj letargu i specyficznego bezwładu niezwykle przekonująco oddanego w języku animacji rysunkowej Marty Pajek.
Animacja z 2011 roku jest tematem ósmego odcinka cyklu Roberta Sowy o historii polskiej animacji. Zachęcamy Państwa do wysłuchania poprzednich odcinków:
• Władysław Starewicz – „Rewanż kinooperatora” (1912)
• Jan Lenica – „Labirynt” (1962)
• Julian Antonisz – „Jak działa jamnicznek” (1971)
• Zbigniew Rybczyński – „Tango” (1981)
• Piotr Dumała – „Franz Kafka” (1991)
• Jerzy Kucia – „Strojenie instrumentów” (2000)
• Tomasz Bagiński – „Katedra” (2002)
