Dramaturgia radiowa jest wciąż mało znaną częścią twórczości Zbigniewa Herberta – poety, który napisał cztery utwory radiowe, a w swojej poezji wielokrotnie nawiązywał do głosu oraz do oralności. Lata 50. i 60. to czas rozwoju radia w Polsce, to czas gdy poeci czytali w radiu swoje wiersze i pisali dla radia scenariusze.
Transkrypcja podcastu do pobrania pod tekstem poniżej.
Herbert debiutował tomikiem „Struna światła„, który ukazał się w roku 1956 na fali odwilży. Dwa lata później opublikował radiowy dramat „Drugi pokój„. Kolejne utwory dla radia to: „Rekonstrukcja poety” (1960), „Lalek. Sztuka na głosy” (1961) oraz „Listy naszych czytelników” (1972). Poetyka słuchowiska radiowego inspirowała poetę, który w swojej twórczości dramaturgicznej przetwarzał różne formy radiowe.
O związkach poezji i radia w twórczości Zbigniewa Herberta opowiada prof. dr hab. Jacek Kopciński – kierownik Ośrodka Badań nad Polskim Dramatem Współczesnym, autor „Nasłuchiwania”, monografii poświęconej radiowej twórczości poety.
Zbigniew Herbert – poezja i radio – transkrypcja podcastu
